Durarara!! "Pod powierzchnią" - rozdział 1

Hejo~! Dziś przyszła pora na moją mini-premierę^^ Jestem strasznie zestresowana i podekscytowana jednocześnie. Proszę dajcie mi znać, co o tym sądzicie. Zwykłe "ok" lub "przeczytałam/łem" mi wystarczy. A! I jako, że poszperałam w opcjach bloggera komentować może każdy~! Nawet ci niezalogowani :D

Mała uwaga! To opowiadanie nie jest yaoi. Ma jedynie drobny podtekst shounen-ai. Po prostu nie jestem jeszcze na tyle pewna swoich umiejętności, aby wziąć się za tłumaczenie scen +18.

Zaczynamy~!

~*~

Link do oryginału: [KLIK]

Tytuł oryginału: Under the Surface

Autor: Caelice

Łączna ilość rozdziałów: 8

~*~

Pod powierzchnią 

Rozdział 1

Mógł usłyszeć słaby głos czegoś dzwoniącego. Nie brzmiało to jak jego dzwonek, ani jak jego alarm, ale melodyjka była znajoma. I była wystarczająco irytująca, aby wyciągnąć go ze snu.

Pierwszą rzeczą, którą zauważył było gorąco.

Naprawdę gorąco. Właściwie to prawie duszno. Nie pamiętał, żeby było  duszno, gdy kładł się spać, więc czemu było tu tak ciepło?

Izaya jęknął, zaciskając swoje powieki i czując się sennie. Jego myśli były zamazane i niepełne, a kończyny ciężkie. Zmarszczył brwi, nigdy wcześniej nie czuł tego uczucia po przebudzeniu. Czy był chory? Wniosek ten wskoczył mu do głowy, ale tak naprawdę nie czuł się źle, po prostu nienaturalnie zmęczony.

Podniósł ręce, próbując się przeciągnąć, ale zostały one zatrzymane ledwie kilka centymetrów nad jego głową, uderzając  o coś z głuchym łoskotem. Zamarł, szeroko otwierając oczy.

Nie zrobiło to żadnej różnicy. Nawet z otwartymi oczami jego świat był czarny jak smoła. Przez parę sekund cierpliwie czekał, ale gdy jego oczy się nie przyzwyczajały, poczuł małe ukłucie paniki. Jego ręce, nadal dociskały do szorstkiego materiału nad nim, lekko popychając. Ściana nie drgnęła.

Jego oddech lekko zadrżał, a oczy biegały dookoła, choć wciąż nie mógł niczego zobaczyć. Ręce ruszały się teraz szybciej, chcąc wyczuć co było dookoła i zorientować się gdzie obecnie leżał. Jego ruch został ograniczony kilkanaście centymetrów nad głową i po bokach. Mógł prawdopodobnie przesunąć się na krawędź tej przestrzeni, wyciągnąć ramiona i musnąć drugi koniec ściany. Kopał nogami, z walącym sercem, podczas gdy podeszwy jego butów uderzały w inną ścianę.

Nawet w stanie paniki zdołał wywnioskować, że ściany były wykonane z drewna i zgadywał, że był w jakiejś trumnie.

- O Boże, o Boże, o Boże  - powtarzał, a jego oddech wariował. Był w ciszy, więc odgłos jego sapania był jedynym co mógł usłyszeć, wraz z dźwiękiem jego rąk i kolan uderzających o ściany trumny. – Pomocy! Niech ktoś mi pomoże! POMOCY! – zazwyczaj spokojny informator machał rękoma dookoła, uderzając nimi o ściany. Głuche odgłosy prawdopodobnie oznaczały, że trumna była otoczona ziemią, ale on ledwo to zarejestrował.

Krzyczał i wył, wołając, aby ktoś go usłyszał i mu pomógł.

- POMOCY! POOOMOOOŻCIEEE MIII!

Jego dłonie musnęły coś koło jego głowy i obiekt z brzdękiem uderzył o ścianę trumny. Podskoczył, usiłując się odwrócić  i chwycić przedmiot, czymkolwiek on był. Drżącymi rękoma złapał obiekt, wyczuwając jego kształt i z ulgą wypuszczając z siebie szloch, gdy zorientował się czym on był.

- Latarka! L-latarka! – wysapał, szukając przycisku, przełącznika lub czegokolwiek innego, co włączało to błogosławione urządzenie. W końcu,  co wydawało się trwać godzinami, znalazł przycisk i nacisnął go, mrugając nieprzytomnie, gdy jasne światło wydostało się z latarki. Zmusił się do uspokojenia, wiedząc, że panika nie prowadziła do niczego oprócz marnowania cennego tlenu.

Świecił dookoła, potwierdzając to co już odkrył – był w trumnie. Była wystarczająco duża, aby pomieścić jego ciało, o kilka centymetrów wyższa niż on sam i niewystarczająco duża, aby mógł rozprostować ramiona. Starał się kontrolować swój oddech, czując rosnące wewnątrz niego przerażenie.

W rogu skrzyni, obok jego głowy, po przeciwnej stronie niż latarka, znajdował się telefon.

Omal nie krzyknął, próbując go namacać i przyciągnął go do twarzy. Telefon okazał się być Nokią, stosunkowo nowym modelem z kolorowym wyświetlaczem. Spojrzał na niego, zauważając paski wskazujące na to, że był sygnał. To oznaczało, że nie był zbyt głęboko pod ziemią, prawdopodobnie tylko kilka metrów.

Miał jedno nieodebrane połączenie.

Nagle przypomniał sobie, ten dziwny dzwonek, który go obudził i zrozumiał, że dochodził on  z tego telefonu. Może to od kogoś kto mógłby mu wyjaśnić, dlaczego do cholery był w tej zasranej trumnie.

Wziął kilka głębokich oddechów, uspokajając się. Tak, został uwięziony w trumnie kilka metrów pod ziemią i prawdopodobnie się udusi, jeśli się stąd nie wydostanie, ale wciąż był Izayą Oriharą, informatorem, który pozostawał niewzruszony przez żadną sytuację. Będzie dążył do pozostania sobą, ponieważ jego duma nie pozwalała mu być innym.

Oddzwonił na nieznajomy numer, przeklinając fakt, że jego oddech brzmiał tak głośno w tej ciszy. Nie chciał, aby druga osoba słyszała jego strach przez telefon.

Urządzenie  wydało z siebie tylko jeden sygnał, zanim ktoś odebrał.

- Och, Orihara-san, wygląda na to, że się obudziłeś – głos był znajomy, ale nie wystarczająco, aby mógł mu przypisać twarz – Jak się czujesz?

Zjeżył się na ten lekki ton, ale nie pozwolił mężczyźnie wyczuć jego wściekłości.

- Ach, tak dobrze jak można się spodziewać od osoby, która obudziła się w trumnie – lekko zażartował – Nie mogę tego powiedzieć o komforcie, ale przynajmniej dam ci punkty za kreatywność.

- Oczywiście, spodziewałem się, że tak zareagujesz. Nawet w tych okolicznościach, będziesz udawać, że wciąż masz kontrolę nad sytuacją. To właśnie to, co zawsze w tobie podziwiałem.

- Jestem ciekaw, czym sobie zasłużyłem na znajdowanie się w tej "sytuacji" jak to nazwałeś.

Mężczyzna się zatrzymał, a Izaya zacisnął zęby. Z każdą sekundą, która przemijała, było mu coraz trudniej udawać, że było w porządku. Przyłożył dłoń do drewna przed nim, czując jak bicie jego serca przyspieszało.

- Będąc informatorem, sprzedajesz informacje za pieniądze. Ale nigdy nie myślisz o konsekwencjach. Prawdopodobnie nigdy nie martwisz się o to jak bardzo zrujnowałeś czyjeś życie, przez sprzedawanie ich. Chcę to zmienić. Bo teraz, po raz pierwszy, czujesz konsekwencje tego co zrobiłeś. Powiedz mi, czy pieniądze były warte tego co teraz doświadczasz?

Izaya wysilił umysł, desperacko próbując rozpoznać ten głos. Na pewno miał jakieś ważne informacje o tym człowieku i wiedział, że na pewno już kiedyś rozmawiali, biorąc pod uwagę to, że głos był znajomy, ale nie mógł dojść do tego, co dokładnie między nimi zaszło, aby ten mężczyzna był tak zgorzkniały.

- Nie robię tego dla pieniędzy. Robię to dla rozrywki – poprawił.

- Ach… więc fakt, że twoje działania spowodowały, że moja firma zbankrutowała, doprowadzając do samobójstwa mojej żony, jest dla ciebie zabawny?

Kurwa. Teraz przypomniał sobie, kim był ten facet. Daichi Nakamura, skorumpowany człowiek, który miał spory udział w rozprowadzaniu narkotyków.

Sprzedał kilka istotnych  informacji konkurencyjnym dilerom i kilka tygodni później otrzymał wiadomość, że większość ludzi Nakamury zostało wybitych, a jego firma rozpadła się w ciągu godziny. Mężczyzna znikł i pozostał w ukryciu, z dala od swoich wrogów i policji. Jego żona, powiesiła się ze wstydu kilka dni później. Nic dziwnego, że mężczyzna go nienawidził. Izaya w istocie zrujnował mu życie.

- Bardzo zabawny – gruchnął, choć jego głos się zawahał – Wy, ludzie macie zawsze takie przewidywalne reakcje. Choć muszę przyznać, że ty mnie zaskoczyłeś, Nakamura-san. Spodziewałem się wynajętego zabójcy czy kogoś w tym rodzaju, kto zastrzeliłby mnie na ulicy, a nie śmierci w kinowym stylu

- Nie chcę cię zabić. Jeszcze nie. Nadal czegoś od ciebie chcę

- Eh? Co takiego?

- Wiem, ze masz 200 milionów jenów schowanych w walizce w swoim mieszkaniu. Zapłaciłem kilku osobom, aby przeszukały twój apartament. Chcę te 200 milionów jenów i chcę, abyś namówił pewną osobę, żeby mi je przyniosła

Izaya był zdezorientowany.

- Jeśli twoi ludzie to znaleźli, dlaczego chcesz abym to ja to do ciebie dostarczył? Dlaczego nie kazałeś im tego wziąć?

- Bo tu nie chodzi o pieniądze – to tylko bonus. Nie, tu chodzi o grę. Jedynym sposobem, abym cię uwolnił, jest to, abyś namówił pewną osobę do dostarczenia mi tych pieniędzy.

- Kogo?

- Telefon, który posiadasz to specjalny telefon. Spróbuj wprowadzić do niego numer – mężczyzna poinstruował go. Izaya odsunął od siebie telefon i próbował nacisnąć losowe liczby. Nie działało – klawisze jakby utknęły, jak gdyby były zablokowane lub przyklejone, czy coś. Nie mógł ich wcisnąć, niezależnie od tego jak bardzo próbował.

- Nie działa.

- Dokładnie. Możesz używać tylko przycisków na górze – przycisków połączeń i podobnych. Liczby są bezużyteczne, co oznacza, że nie możesz wybierać nowych numerów. Teraz, jeśli przejdziesz do kontaktów, znajdziesz tam jeden oznaczony jako "Nieznany". To jest osoba, którą chcę aby dostarczyła mi pieniądze. Nikt inny. Jeśli to będzie ktoś inny niż on lub nie dostarczysz mi pieniędzy na czas, to zostawię cię, abyś tam zgnił.

Zagrożenie było wystarczająco realne, aby Izaya zacisnął zęby i oddychał, zmuszając się aby pozostać cicho.

- Więc to jest… dla ciebie gra? – prawie warknął.

- Czy to nie dziwne, Orihara-san, choć raz być ofiarą? Jestem pewien, że doceniasz, doświadczenie jak to jest być cudzą zabawką, a nie tym, kto pociąga za sznurki. Przez te wszystkie lata, manipulowałeś ludźmi i nagle znalazłeś się w sytuacji, w której to ty jesteś jednym z zawodników i twoje życie wisi na włosku. Jak się z tym czujesz?

- To nowe doświadczenie.

- Masz kilka godzin zanim skończy ci się tlen. Aha, i nie kłopocz się informowaniem policji. Mam tam kilka znajomości, które zapewnią, że nie znajdą cię do czasu, aż staniesz się gnijącymi zwłokami.

- Co za wspaniałe wyobrażenie.

- Dla mnie jest. Powodzenia. Pospiesz się i zadzwoń do swojego kontaktu. Jestem pewien, że docenisz moje wyczucie ironii.

A następnie się rozłączył, zostawiając ostry oddech Izayi jako jedyny odgłos w skrzyni. Oparł się pokusie, aby nie zacząć krzyczeć i rzucić telefonem, wiedząc, że jedynie by się odbił i uderzył go  w twarz, lub wylądował poza jego zasięgiem, tuż obok butów.

Nie był tak bardzo przerażony jak wkurzony. Nie mógł uwierzyć, że Nakamura miał czelność tak się z nim pieprzyć. Gdy wyjdzie z tej zasranej skrzyni, to mu pokaże. Znalazłby go i odciął wszystkie jego kończyny, mając go przed sobą krzyczącego i błagającego o litość. I to byłaby słodka, słodka zemsta.

Udał się do swoich kontaktów i potwierdził, że jedynym się tam znajdującym był "Nieznany". Zastanawiał się czy ta osoba również należała do całego systemu. Wcisnął przycisk Połącz i przyłożył słuchawkę do ucha.

Pierwszy sygnał… drugi… trzeci…

Wziął gwałtowny oddech, gdy ktoś w końcu odpowiedział:

- Halo?

-0-

-0-

Shizuo miał tragiczny dzień. Gdy wrócił do swojego mieszkania, był pokryty liśćmi i brudem, po tym jak wyrwał drzewo, trzęsąc nim i zmuszając ukrywającego się mężczyznę, do niezgrabnego spadnięcia. Tom nie kwestionował jego metod, tylko westchnął i kontynuował swoją pracę.

Ich dni były całkowicie zapracowane, kilka osób nie spłaciło swoich długów i starali się tego uniknąć. Dwaj z nich nawet próbowali go zaatakować, tylko po to aby skończyć z poobijanymi twarzami, gdy Shizuo stracił nad sobą panowanie.

Na końcu, gdy on i Tom się rozdzielili, był w złym nastroju i chciał jedynie wrócić do domu i odpocząć. Niezbyt delikatnie zamknął drzwi i zaczął ściągać swoje ubrania, rzucając je do kosza na brudną bieliznę. Miał nadzieję, że się nie poplamiły – ubrania od Kasuki.

Położył telefon na blat i wszedł do łazienki, aby wziąć długi, miły prysznic

Gdy już skończył, opadł na sofę, mając na sobie jedynie parę spodni od dresu i t-shirt, wzdychając.  Prysznic wcale nie pomógł mu się odprężyć. Nadal miał uczucie przepracowania.

Może mógłby iść pobić pchłę – to zawsze sprawiało, że czuł się lepiej.

Izaya nie pokazywał się w Ikebukuro od jakiegoś czasu i Shizuo zawsze oczekiwał, że pojawi się  w jakimś kącie, przedrzeźniając lub dręcząc jakąś biedną, niewinną duszyczkę. Cieszył się, że kleszcz postanowił na jakiś czas opuścić to miejsce, ale od tego czasu nie miał zbyt wiele okazji do wyładowania swojej frustracji. Pobicie kilku frajerów nie było wystarczająco satysfakcjonujące.

Zastanawiał się,  czym teraz zajmowała się pijawka, jaki manipulacyjny plan teraz rozpoczynał. Cokolwiek to było,   prawdopodobnie mogło przysporzyć Shizuo problemów i utrudnić mu życie. Gdy pchła gdzieś znikała, to nigdy nie było dla Shizuo dobrym znakiem.

Podniósł pilota, włączając telewizję i skacząc po kanałach, nie odczuwając najmniejszego zainteresowania żadnym z nich.

Poczuł wibracje i spojrzał w dół, zdając sobie sprawę, że ktoś do niego dzwoni. Podniósł telefon, patrząc na migający wyświetlacz. Numer się nie wyświetlał – to był nieznany rozmówca – zmarszczył brwi, zastanawiając się, kto to był. Tak naprawdę jedynymi ludźmi, którzy do niego dzwonili byli Tom i Kasuka, czasem Shinra, a Celty tylko czasami wysyłała wiadomości.

Może to była pomyłka. Podniósł słuchawkę do ucha:

- Halo?

- Kto… kto mówi?

Głos był znajomy, ale nie potrafił go rozpoznać. Zmarszczył brwi, zaskoczony tym pytaniem. Dlaczego pytano go o to, kim był?

- Kto mówi? To ty do mnie dzwoniłeś.

Zapadła cisza i mógł niemal usłyszeć, że mężczyzna się zastanawiał nad tym czy ujawnianie swojej tożsamości było dobrym pomysłem.

- Po prostu powiedz kim jesteś

- Shizuo. A teraz kim ty do diabła jesteś? – warknął, tracąc cierpliwość.

Połączenie dobiegło końca. Wpatrywał się w swój telefon, zdezorientowany. Dlaczego tak po prostu się rozłączył? Wzruszył ramionami, rzucając telefon na kanapę. Wszystko jedno. To pewnie nawet nie było ważne.

-0-

-0-

Izaya się rozłączył, jego serce uderzało o jego klatkę piersiową.

Och, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie!

Był martwy. On umrze i nie było niczego co mógłby na to poradzić. Czuł pnącą się w nim rozpacz i jęknął z frustracji, uderzając pięściami o ściany trumny.

Może jeśli po porostu będzie walił w ściany, to wystarczy aby się złamały i wtedy wykopie się na powierzchnie.  Miałby wtedy prawdopodobnie większe szanse  niż przekonując… jego. Przetarł dłońmi twarz, chcąc po prostu obudzić się z tego koszmaru.

Ale gdy otworzył oczy, nadal był w trumnie. Wciąż były tu drewniane ściany, więżące go pod ziemią.

A Shizuo wciąż był jedyną osobą mogącą go ocalić.

~*~

Specjalnie nie tłumaczyłam streszczenia fabuły, aby zagwarantować wam dodatkowe emocje.

Autorka wspomina o tym, że zainspirował ją film, pt. "Zakopany". Ja sama go nie obejrzałam (chciałam, ale po jakimś czasie mi się znudziło i wyłączyłam telewizor :P).

Naprawdę proszę was o opinię. Już kiedyś coś tłumaczyłam, ale to pierwszy raz, gdy wystawiam to pod czyjąś ocenę.

Może wymienię kilka powodów, dla których zdecydowałam się tłumaczyć akurat tego fanficka:

1) Nie jest długi.

2) Zapiera dech w piersiach (serio O.O prawie się udusiłam).

3) Co tu dużo mówić, to jest ZAJEBISTE~! 

Naprawdę na obecną chwilę nie potrafię powiedzieć na kiedy pojawi się drugi rozdział, ale postaram się nie kazać wam (i mojej mamie) czekać zbyt długo ^.-

Papa~!