Durarara!! "Pod powierzchnią" - rozdział 4

W KOŃCU!  Matko... jaki ostatnio mam chaos w głowie D:  gubię się we własnych myślach! 

„Pod powierzchnią”

Rozdział 4

Izaya większą część dwudziestu minut spędził na myśleniu o tym, co może zrobić, aby spróbować uciec. Niestety, nawet jego wysoko rozwinięte myślenie nie wydawało się być zbyt pomocne w tej sytuacji. Biorąc pod uwagę, brak przestrzeni do poruszania się, pomocne narzędzia, lub niemożności zrobienia czegokolwiek bez z zmiażdżenia przez kilka stóp brudu i ziemi.

Jedynymi narzędziami jakie miał do dyspozycji były nóż, latarka i telefon komórkowy.

Jak na razie komórka okazała się być bezużyteczna. Próbował dodzwonić się do Nakamury, w nadziei, że może będzie w stanie zmanipulować go, aby zmienił zdanie, albo chociaż dał mu jakąś wskazówkę odnośnie jego lokalizacji. Mężczyzna nie odbierał, prawdopodobnie rozbawiony na wyobrażenie Izayi desperacko czekającego na drugim końcu linii, aby on odebrał.

Jedyna osoba z jaką mógł się skontaktować była dupkiem. W spokojniejszych momentach mógł sobie wyobrazić surowy obraz Shizuo siekanego w pół na drewnie, tuż przed nim. To sprawiało, że zaczynał się śmiać, aż do utraty tchu, a później kaszleć i nagle to przestawało się wydawać takim zabawnym. On naprawdę, naprawdę umierał i nie mógł nic z tym zrobić, z wyjątkiem powolnego wariowania.

Bolesne skurcze rozchodziły się po jego nogach, spowodowane niewygodną pozycją w jakiej się znajdował oraz brakiem miejsca do przekręcenia się, aby uwolnić go od bólu. To była właśnie chwila, w której zaczął naprawdę gardzić swoją sytuacją. Nie mógł nawet schylić się aby rozmasować swoją boląca łydkę, która boleśnie pulsowała, ponieważ trumna była za mała.

Nagle straszne swędzenie dało o sobie znać na podeszwach jego stóp, przez co teraz ból oraz pieczenie doprowadzały go na skraj absolutnego szaleństwa. Prawie nawet bardziej niż upał. Po kilku minutach omal nie szlochał z majaków spowodowanych tym strasznym pieczeniem.

Był pewien, że traci zmysły. To nie było znajome uczucie – nie być w kontroli nad sytuacją. Był bezradny i nienawidził tego.

Ciszę nagle przerwał głośny, rozbrzmiewający dzwonek. Wrzasnął nietypowo, podskakując w górę. Jego czoło uderzyło o drewnianą ścianę, a on zaklął, gdy gwiazdy pojawiły mu się przed oczami.

Ignorując ból w głowie, sięgnął po swój telefon i podniósł go do ucha, nadal czując, że kręci mu się w głowie.

- N-Nakamura-san – wysapał, trąc czoło.

- Nie. Tu… tu Shizuo.

Zajęło to Izayi okołu trzech sekund by otrząsnąć się z szoku – Shizuo do niego oddzwonił! – i utworzyć spójne zdanie. Pomimo niewyobrażalnej ulgi, krążącej po jego ciele, nie mógł nic na to poradzić i czuł się niezręcznie.

- Ah, Shizu-chan. Widzę, że postanowiłeś zaszczycić mnie swoją uwagą – powiedział sarkastycznie  - Czy oddzwoniłeś, żeby się ze mnie naśmiewać? Może dobić mnie, gdy leżę lub oddać kilka strzałów zanim kopnę w kalendarz? – wewnątrz krzyknął na siebie, za bycie tak głupim. Pojawił się promyk nadziei, a on właśnie odpychał go od siebie, kusząc potwora, aby ponownie się rozłączył… tym razem na dobre.

- Nie. Pomyślałem, że może tym razem mówisz prawdę i naprawdę potrzebujesz mojej pomocy.

- Ah. Więc masz zamiar poszczuć mnie obietnicą ratunku, a później w ostatniej minucie mi ją odebrać, jakby dla jakiejś drobnej zemsty? To do ciebie niepodobne, Shizu-chan – zamknął oczy, czując przebiegający przez niego wstręt do swojej osoby. Nie mógł powstrzymać słów, opuszczających jego usta. Shizuo poobijał swoje już bolące ego przez rozłączenie się za pierwszym razem i chciał jedynie w jakiś sposób odzyskać swoją dumę. Jedyne co mógł zrobić, to mieć na dzieję, że jego instynkt samozachowawczy w pewnym momencie go kopnie i uciszy, zanim on pośrednio spowoduję swój własny upadek.

Niemalże słyszał wzrastającą frustrację ochroniarza, spowodowaną brakiem jego współpracy:

- Cholera, staram się ci pomóc, kleszczu! Jeśli masz zamiar być kutasem, to równie dobrze mogę ci po prostu zostawić-

- Nie!

Ah, i oto pojawił się strach.

Jego wybuch spotkał się z szokującą ciszą i wziął drżący, bolesny oddech. Powiedział:

- Obudziłem się około pół godziny temu w gdzieś zakopanej trumnie. Ledwo oddycham, ledwo się ruszam, i jedyne co z sobą mam to telefon z numerem do ciebie. Jeśli się rozłączysz to umrę… uduszę się…

Powstrzymał szloch, czując pełnie siły beznadziejności jego sytuacji, gdy objawił strach swojemu największemu wrogowi. To było wręcz upokarzające. Ale po drugiej stronie linii nie było szyderczego śmiechu, żadnego słowa satysfakcji.

- Trumna – to nie było pytanie – Co za chory psychol mógłby… kurwa… to jest po prostu-

- Myślę dokładnie tak samo – Izaya zaśmiał się słabo.

- Wiesz gdzie jesteś? Mógłbym cię odkopać – usłyszał jak Shizuo się waha, jego głos – choć nie chętny do pomocy – przesłuchujący i nerwowy.

- Co? Tak po prostu, Shizu-chan?

- Co ty do cholery masz na myśli?

- Mógłbym się po tobie spodziewać, że będziesz kazał mi błagać o pomoc. Może nawet zaoferować ci coś wartościowego, zanim w ogóle rozważysz pomoc mi – Izaya powiedział szczerze. To właśnie dlatego nienawidził Shizuo; był tak cholernie nieprzewidywalny. Nie mógł być zmanipulowany, niezależnie od tego jak bardzo Izaya próbował. Informator mógł manipulować ludźmi dookoła, przekonać ich do zaatakowania Shizuo, ale nigdy nie mógł wciągnąć Shizuo do swoich 'gierek'. Zamiast tego był zmuszony wnosić 'gry' do Shizuo.

Blondyn wydał z siebie dziwny dźwięk – Nie pomagam ci, pchło. Zamierzam cię znaleźć, wykopać cię stamtąd, a następnie ubić na śmierć.

Informator wywrócił oczami – Nakamura-san nie powiedział mi, gdzie mnie zakopał. Jedynie dał mi instrukcję, że masz pójść do mojego apartamentu, zabrać walizkę pełną pieniędzy i dostarczyć mu ją tak szybko, jak to możliwe.

- Walizka? I tyle?  - Shizuo brzmiał na zaskoczonego. Izaya zdał sobie sprawę, że to był prawdopodobnie jeden jedyny raz, gdy prowadzili cywilną rozmowę – ignorując ponury jej temat – przez wszystkie te lata ich znajomości.

- Jest w mojej sypialni, na górnej półce w szafie. Gdy ją znajdziesz, zadzwoń do mnie, a podam ci szyfr.

Shizuo burknął, a Izaya usłyszał dźwięk zamykanych drzwi. Nie był pewien, czy powinien się rozłączyć, czy może zostać przy telefonie. Z jednej strony, fakt, że to Shizuo był na drugim końcu linii, obrzydzał go, ale z drugiej strony, naprawdę nie chciał być sam. To mogłoby go tylko sprowadzić do tortury jaką było słuchanie swojego własnego oddechu i staranie się obliczyć jak wiele mógł ich jeszcze prawdopodobnie wziąć.

Dobra, może w tej sytuacji Shizuo był mniejszym złem. Nie, żeby ten potwór o tym wiedział.

- Wiesz jak wiele czasu ci zostało? – nagle zapytał Shizuo, brzmiąc niepewnie. Izaya usłyszał jak woła taksówkę i westchnął z ulgą, wiedząc, że on coś robi – Powiedziałeś, że obudziłeś się w trumnie. Czy wiesz, jak długo w niej byłeś?

- Nie… choć nie sądzę, aby trwało to zbyt długo. Jest tu gorąco i duszno, ale nie sądzę, żeby miało mi się skończyć powietrze… jeszcze, - odpowiedział rzeczowo. Ale wtedy pojawiła się jego zgorzkniałość – Jestem pewien, że czas, który spędziłeś na nie odbieraniu moich połączeń nie pomógł mojemu dopływowi tlenu. Ale nie martw się, Shizu-chan, przeznaczyłem ten czas na myślenie o wszystkich moich grzechach, ludziach, których szkywdziłem i o tym jaką straszną, straszną osobą jestem.

Po jego sarkastycznych słowach była jedynie cisza i mógł powiedzieć, że jego słowa raniły dość głęboko. Było oczywistym, że Shizuo faktycznie czuł się winnym za zmarnowanie tak dużej ilości czasu, zwłaszcza teraz, gdy poznał sytuację w jakiej był informator. Wątpił, żeby rzeczywicie martwił się o Izayę; to było bardziej tak, jakby jego sumienie ciążyło na nim za przyczynianie się do możliwej śmierci drugiego człowieka.

- Przepraszam za… nie uwierzenie ci pierwszym razem, - powiedział drugi mężczyzna, słowa tak obce zwłaszcza dlatego, że były one skierowane do niego. Nikt nigdy nie przeprosił Izayi.

- Ah, tak, twoje przeprosiny są niemalże tak samo niezbędnę jak tlen. Może jeśli będziesz ciągle przepraszać pożyję dłużej – Izaya syknął zjadliwie.

- Spędziłeś swoje życie na manipulowaniu wszystkimi dookoła. Jak niby mogłem pomyśleć, że mówiszmi prawdę?

- Myślisz, że kiedykolwiek zmiażdżył bym moje ego przez proszenie o pomoc takiej szumowiny i neandertalczyka, chyba że byłoby to konieczne? – niemalże słyszał jak telefon pęka pod naporem  pięści Shizuo i poczuł ukłucie strachu.

- Powinienem cię po prostu zostawić-

- Ale tego nie zrobisz, - przerwał mu, brzmiąc pewniej, niż się czuł. Nie był pewien, co Shizuo zamierza zrobić; potwów był zawsze tak cholernie nieprzewidywalny – Twoje sumienie ci nie pozwoli

Pauza.

- Hehe, wygląda na to, że znam cię trochę za dobrze, eh, Shizu-chan? Jeśli umrę…  będziesz czuł się winny przez resztę swojego życia. Ponieważ nawet jeśli mnie nienawidzisz, nigdy naprawdę nie chciałeś, żebym umarł – powiedział. Usłyszał odgłos bulgotania i uśmiechnął się, gdy Shizuo próbował zaprzeczyć jego oświadczeniu – Proszę pospiesz się, Shizu-chan. Tu jest gorąco.

Rozłączył się, przez sekundę żałując, gdy nagle ponownie pogrążył się w tej przerażającej ciszy. Zwykłe wyobrażanie sobie reakcji ochroniarza było wysoce satysfakcjonujące, ale zastanawiał się, czy nie poszedł trochę za daleko. Po prostu nie mógł powstrzymać okrutnych słów opuszczających jego usta, naciągając ich już i tak chwiejny sojusz. To leżało już w jego naturze, aby wciskać przyciski drugiego mężczyzny i wkurzać go. I niestety ten instynkt musiał raz na jakiś czas zaspokajać swoje pragnienie, aby przetrwać.

To było dziwne, gdy Shizuo mu pomagał, gdy ochroniarz czuł do niego coś innego, niż nienawiść. Nie nieprzejemne, po prostu dziwne. A co było nawet dziwniejsze? Nie sądził, żeby nienawidził Shizuo.

- 0 -

- 0 -

Shizuo z łatwością wywarzył drzwi, ledwo wkładając jakąkolwiek siłę do swojego kopnięcia. Jedną rękę miał w kieszeni, a drugą owiniętą wokół telefonu, a pomiędzy wargami zapalonego papierosa. Każdy inny pomyślałby, że jest on na swobodnym spacerze, niż na misji ratowania swojego największego wroga. W jego ruchach była jedynie mała ilość pilności. Nie odzwierciedlało to zamętu w jego umyśle.

Obecnie jego myśli się goniły ledwie mógł myśleć prawidłowo. Obrazy informatora uwięzionego w maleńkiej trumnie w kompletnych ciemnościach migały w jego umyśle, a on nie wiedział czemu tak bardzo mu to przeszkadzało. Nie podobało mu się myślenie o nikim w takiej sytuacji, ale dlaczego jego serce tak mocno kołatało i jego klatka piersiowa bolała na samą myśl o położeniu w jakim jest Izaya?

Miał wrażenie, że wina opuszczenia człowieka w trumnie na tak długo miała z tym coś wspólnego. Nie był w stanie znieść prawdy i pozwolił jego emocjom, aby zaprzeczyły jego własnym akcjom. Wiedział, że Izaya był draniem, a jednak, gdy informator udowodnił mu to, on się zezłościł i go porzucił. To nie było fair z jego strony, aby tak po prostu wrócić do kleszcza, a później się wkurzyć, gdy powiedział mu prawdę, na którą Shizuo cały czas czekał.

Przechodząc przez wyważone drzwi, wszedł do apartamentu, rozglądając się wokoło. Usłyszał miękkie chrząknięcie i odwrócił głowę w kierunku źródła dźwięku, zauważając kobietę stojącą obok regału. Była ubrana w zielony sweter i trzymała kilka książek.

- Kto ty do diabła jesteś? – zażądał.

- Namie. A ty jesteś Heiwajima Shizuo. Co tu robisz? – spojrzała na drzwi z uniesionymi brwiami, pozornie niewzruszona  jego siłą. Shizuo rozpoznał imię, dlatego, że Shinra wcześniej o niej wspomniał. Pracowała dla Izayi.

- Nie twój interes. Wynoś się.

Odsunęła się od półki, kładąc książki na biurku niedaleko okna – Izayi tu teraz nie ma.

- Wiem o tym. Nie obchodzi mnie to.

Wzruszyła ramionami, chwytając torbę i wyszła. Mimo, że nie wydawała się być przez niego zastraszona, to zauważył, że wciąż szła w znacznej od niego odległości. Ledwo zaszczyciła go jednym spojrzeniem, po czym wyszła, a on czekał, aż jej kroki przestaną być dłużej słyszalne.

Gdy znalazł sypialnię Izayi, chwycił za krzesło i położył je obok drzwi, później zaczął beztrosko wyrzucać wszystko co było w środku. Nie wkładał wiele wysiłku w dbanie o rzeczy Izayi, tylko rzucał je za siebie. Prawdę mówiąc, okrutne słowa, które wypowiedział  wcześniej nadal piekły.

Wyciągnął jeszcze kilka pudeł i rzucił je za siebie, słysząc głośny, wstrząsający dźwięk – Ups – Potem w końcu znalazł sejf w rogu półki; za wszystkimi zakrywającymi go rzeczami jakie wyciągnął.

Wykręcił numer do Izayi. Sejf wymagał 4-cyfrowego kodu numerycznego, którego nawet nie próbował odgadnąć.

Izaya odebrał natychmiast, oczywiście. Co do cholery mógłby innego robić?

- Znalazłeś sejf?

- Tak. Jaki jest kod?

- 6-8-2-3

Shizuo wcisnął numerki, zastanawiając się, czy znaczyły one coś dla Izayi. 

Wstrzymał się od pytania, decydując się pozwolić mu na odrobinę prywatności – Tak swoją drogą, wykopałem twoją asystenkę. Czy tam kilkolwiek ona jest.

- Namie? Czy ona-

- Co jest, kurwa? – powiedział Shizuo, przerywając brunetowi. Sięgnął do sejfu u wyciągnął z niego  notatkę przyczepioną na wierzchu walizki. Notatka zawierała adres, a pod nim było napisane „Dostarczyć walizkę, pod ten adres” – oczywiście napisał to Nakamura.

- Co? Czy coś się stało? – mógł usłyszeć jak głos Izayi waha się ze strachu.

- W sejsie była karteczka, a na niej adres.

- Oh… Czyżbyśmy się czegoś takiego nie spodziewali?

- Jeśli Nakamurze udało się dostać do tego pieprzonego sejfu, to dlaczego po prostu nie wziął pieniędzy? Dlaczego przeszedł przez to wszystko? Żeby mnie wkurzyć? – warknął. Izaya zaśmiał się szorstko, pobłażliwie. Wiedza, że Izaya z niego kpi w jakiś sposób spowodowała, że krew Shizuo się zagotowałą. Co prawda niczego nie powiedział, wiedząc, że jeśli straci nad sobą panowanie, to zrobi coś głupiego.

- Nie rozumiesz, Shizu-chan? To wszystko jest grą. Nakumura robi to w zemście za to, co mu zrobiłem. Pieniądze to tylko bonus – Coś, co i tak by wziął gdybym umarł.

- Nie rozumiem. Dlaczego wciągać w to mnie? Jaki jest sens w tym, żebym dostarczył pieniądze?

- Jako ostatni cios dla mojego ego chciał, żebym błagał cię o pomoc. Prawdopodobnie myślał, że po prostu pozwolisz mi umrzeć.

Shizuo zamilkł, ręką sięgając po walizkę. Po tej uwadze poczuł ukłucie bólu. Czy ludzie naprawdę tak źle o nim myśleli? Czy był aż takim potworem, że ludzie wierzyli, że mógłby tak bezdusznie pozwolić drugiemu człowiekowi umrzeć? To prawda, że nie ukrywał swojej nienawiści do Izayi, ale nigdy nie upadłby tak nisko, aby po prostu go zostawić i pozwolić mu umrzeć w tak przerażających okolicznościach.

Wziął walizkę z nieco większą siłą, niż to potrzebne i zamknął sejf, krzywiąc się na głośny łoskot. Był pewien, że właśnie to zniszczył. Co gorsza, Izaya musiał to usłyszeć.

- Ah, nie spodobało ci się to, co powiedział. Choć jestem pewien, że to czemu, to powiedział jest dość zrozumiałe.

-  Zamknij się, kleszczu. Po prostu… zamknij się, - odpowiedział, a jego ton głosu był cięższy z poniżenia. Nie mógł nawet wymyślić dobrej odpowiedzi, a raczej nie mógł sięgnąć przez telefon i uderzyć Izayi. Coś uwiązało mu się w klatce piersiowej i chciał dostarczyć tą cholerną walizkę, a później pójść do domu i się przespać. Miał już dość czucia się zawstydzonym i winnym. Miał już dość czucia się jak jakaś… kreatura – Rozumiem – jestem potworem. Nie musisz mi tego wypominać.

Izaya nie odpowiedział, a Shizuo miał to gdzieś. Opuścił apartament i skierował się do windy. Był tak pochłonięty swoimi myślami, że z prawie przeoczył to, co później powiedział Izaya.

- Wygląda na to, że właśnie udowadniasz im, że nie mają racji

- Huh? – skrzywił się

- Cóż, nie zostawiłeś mnie na śmierć. Pomagasz mi, Shizu-chan, nawet jeśli mnie nienawidzisz. Więc sądzę, że to oznacza… że tak naprawdę nie jesteś potworem. Myliłem się co do ciebie – Izaya powiedział niskim głosem. Shizuo zmarszczył brwi, czując dziwne trzepotanie w brzuchu.

Czy Izaya… go pocieszał? Informator jeszcze nigdy nie był dla niego taki miły; szczególnie pod względem przyznawania się do błędu. Nie brzmiał sarkastycznie, ani szyderczo. I w jakiś sposób jego słowa sprawiły, że Shizuo poczuł się w środku lepiej.

- Kle… znaczy się… Izaya, - zaczął, oblizując wargi. Drzwi do windy się otworzył i wszedł do środka. Mocniej zacisnął dłoń na rączce walizki – Uh… dziękuję. Za to, że to powiedziałeś.

Izaya zaśmiał się szczerym śmiechem, a usta Shizuo zadrżały, gdy uświadomił sobie, jak bardzo podoba mu się ten dźwięk.

- Czy to nie ja powinienem dziękować tobie, Shizu-chan?

~~~~~~~~~~~~~~

Yey~! Koniec  :3 

No i tego... KOCHAM LUDZI!! (BlackRockShooter. mi kazała tak napisać)  poczułam się jak Izaya xD hehe. No ale bądźmy szczerzy... jak tu nie kochać ludzi, skoro oni robią taką dobrą czekoladę, huh?